امید، نان روزانه آدمی است .

امید قوه محرک زندگی است.

امید همچون خون در روان آدمیست که اگر نباشد گامی به پیش نمی رود و اگر باشد جهانی را دگرگون می سازد .

امید با مرگ هم به گور نمی رود .

امید نصف خوشبختی است.

امید ، آهستگی و ملایمت زندگی را روشن و شیرین می کند ، خشم و تیزی مایه رنج و بلاست . آهسته رو از عیبجوی می گریزد و شرم و آهستگی را دوست می دارد .